Hoe erg is het dat (Noord-)Nederlandse kinderen geen 'Vlaamse' woorden verstaan?

Nederlandse recensenten vinden dat er iets te veel 'Vlaamse' woorden staan in mijn onlangs verschenen jeugdboek 'De club van tien'. (ISBN 9789402232547). Het boekje bevat drie korte avonturen en is op de eerste plaats bedoeld als ontspanning voor adolescenten die niet snel een boek ter hand nemen. Het heeft niet de pretentie hoogstaande literatuur te bieden. Hier en daar wordt er met de taal gespeeld om de aandacht te trekken of om een grappige noot toe te voegen. Om de concurrentie aan te gaan met de hype rond het het zoeken van Pokémons worden in het boek ook opdrachten gegeven of situaties beschreven die individueel of in groep kunnen 'nagespeeld' worden. Zo speelt het derde verhaal zich af in grootstad Brussel met de bedoeling het jonge volk terug naar de stad te lokken sinds een aantal scholen en jeugdgroepen besloten de stad te weren na de aanslagen.  Heel even wordt er in het boek ook melding gemaakt van die aanslagen. Vroeger hadden bij de Nederlandse jeugd de strips van Suske en Wiske veel succes omdat men het taaltje van de stripfiguren zo 'leuk' vond.  Hebben Zuid-Nederlandse critici ooit Nederlandse jeugdschrijvers verweten om teveel woorden als 'harstikke' of 'de mazzel' te hebben gebruikt in hun boeken?