Guy van Hoof over Het onbereikbare licht van Gust Van Brussel

Terugkijkend op mijn dagelijkse publikatie in de Week van de Poëzie van gedichten van Gust Van Brussel op verschillende sites, laat ik hieronder tot slot auteur Guy van Hoof over Het onbereikbare licht aan het woord. Op Gedichtendag 29 januari publiceerde ik als Proloog van de Week van de Poëzie de Gedichtendagcombi met het gedicht van Gust Van Brussel Als het zeilschip Mercator komt. Dan volgden elke dag 2 liefdesgedichten uit de bundel Het onbereikbare licht, genummerd van 12 t/m 1. Elk bericht kreeg een foto mee. Ze werden gepubliceerd op Cultuurnet, de Boekensalon, LinkedIn, Kenniskantoor van de Vlaamse Bibliotheken en mijn Facebookpagina. Ook op mijn website www.meursam.nl/wordpress verwees ik voornamelijk naar mijn Facebookpagina, waarin het bericht op Cultuurnet steeds was opgenomen. Als afsluiting laat ik met dank voor zijn toestemming graag de auteur Guy van Hoof aan het woord over Het onbereikbare licht van Gust Van Brussel. Waarna ik het niet kan laten toch nog een klein gedicht van Gust Van Brussel te plaatsen uit zijn nieuwjaarsgeschenk aan vrienden DE GESTOLDE ECHO, een bundel van alle gedichten geschreven in 2014 aangevuld met de liedjesteksten die hij schreef sinds de dood van zijn vrouw Monique in 2007. Een 8-tal gedichten werd al opgenomen in Het onbereikbare licht. De bundel DE GESTOLDE ECHO eindigt met DANK VOOR HET LEZEN. TOT VOLGEND JAAR.

Guy van Hoof over Het onbereikbare licht
Gust Van Brussel is 90 jaar geworden en als hij iets niet kan laten is het schrijven en publiceren. Van hem verscheen een nieuwe bundel gedichten onder de titel Het onbereikbare licht. Een vijftigtal gedichten verdeeld over vijf afdelingen, die al verschenen in de bundels De gouden vogel (2010) en Als de paradijsvogel (2012) aangevuld met recent werk. Van Brussel is bekend als schrijver van romans met psychologische, volkse, humoristische of toekomstgerichte elementen. Wie hem als dichter niet kende heeft door deze uitgave een mooie kans om met zijn poëtische kwaliteiten kennis te maken. De verzorgde bundel is een eerbetoon aan een auteur die zich door niets heeft laten tegenhouden en zelfs ouderdom en ziekte hebben niet kunnen beletten dat hij bleef schrijven. Wie zou denken dat iemand van zijn leeftijd op een eerder dramatische manier schrijft over de kwalen van het ouder worden vergist zich, want Van Brussel zet zijn woorden afgewogen neer en de teneur is er een van aanvaarding tot zelfs redelijk optimisme. Je zou bijna denken te maken te hebben met een man in de bloei van zijn leven. Samen een glas koele Chardonnay genieten / terwijl het leven verder gaat / aan niets meer denken dan aan elkaar / hoe wij tezamen drinken / jij uit mijn glas ik uit het uwe / de armen om mekaar / daar schrik je dan uit op / alsof je liefde je bevreesd maakt / omdat het nooit zo mooi kan blijven (…) Vaak komt hij verrassend uit de hoek, minder romantisch dan het aangehaalde citaat maar met schalkse humor of bittere spot. Hier is een realist aan het woord die geen blad voor de mond neemt en over alles en nog wat zijn gedachten laat gaan. Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn, want ook Rubens staat oud te worden Midden het Groen Plein voor de kathedraal, waar hij heel juist de Groenplaats in het Nederlands omzet zoals het hoort. En maakt de wereld er geen potje van? One big family / in a Global Village / het diepvriesaquarium met de graten / van het uitgestorven Oceaanvolk / in het postmillenniumtijdperk van / vissticks en chips. In dit gedicht trekt hij van leer als een hedendaagse hippie tegen alles wat de aarde verziekt in een geglobaliseerd economisch systeem. Dan is er weer tijd voor melancholie en muziek zoals het gedicht over Schubert: (…)alleen in je herinnering zweefden harmonieën / je handen zijn in je gestorven / de dood van twee juwelen / in een tragisch laatste largo / Schubert is dood / de piano verdween uit de klankenkamer / je handen zijn roerloos / ik zwijg nu met jou. De stijl van Gust Van Brussel is direct, en eerder eenvoudig. En ik zou durven zeggen dat het een elegante manier van schrijven is die door milde wijsheid ook toelaat te hekelen en spijt te hebben dat schoonheid onherroepelijk verloren gaat.