Sal Santen, schrijver en revolutionair, 100j geleden geboren

Herpublicatie ter gelegenheid van de 100e geboortedag op 3 augustus 2015 van de schrijver en revolutionair Sal Santen. Zie eerdere publicaties 100 Jaar geleden werd schrijver en revolutionair Sal Santen geboren en Sal Santen de schrijver die niet schreef omdat eerst de wereld veranderd moest worden, ook op mijn website, mijn facebookpagina en twitter.
Maar eerst een niet eerder gepubliceerd briefje van Sal Santen:

Briefje van Sal Santen, niet eerder gepubliceerd: 27/7/94 Beste Ton Meurs, Dank voor je brief en boekje. Mijn kleine Maagdenhuis is een leuk verhaal, en dat nu nog, zoveel jaar later. Wat mij betreft, ik doe mijn best, en met wat meer geduld zal het wel lukken. Móet het wel lukken. Het voornaamste is, de moed niet op te geven. Want moed is hier ook een beetje: moet.
Prettige vakantie en tot ziens. Sal Santen
Luidt niet een van zijn boektitels Dapper zijn omdat het goed is ?

De laatste tochtjes met Sal
(compleet verhaal uit HetWerk52, Sal Santen-special, op pag.5,6,7)

Zullen we links of rechts gaan? Links in de richting van het Amstelpark, rechts naar de plantsoenen die tussen de wegen liggen. Waar vangen we nog wat zon? We gaan vanaf de deur van het joodse verzorgingshuis Beth Shalom rechtsaf, naar het groen, maar tegelijk zijn we op weg naar een open plek in dat groen waar we de namiddagzon kunnen zien. Hij heeft hier in de buurt gewoond, zegt hij, toen Bep nog leefde. Daar op het grasveldje links staat de zon. Met enige moeite duw ik de rolstoel het veldje op en hurk naast Sal, hij sluit zijn ogen en heft zijn gezicht naar de zon. Achter ons staan oude hoge bomen. Hij wil altijd graag naarbuiten. We zwijgen. Na een minuut of tien gaan we verder. We komen aan de weg met de trambaan. Zullen we ergens wat drinken? Aan de overkant moet iets zijn. Het is zondagnamiddag, het zal wel open zijn. Voorzichtig de weg over, in étappes, een omweg maken om oneffenheden te ontwijken. Hij maakt met zijn hand een gebaar naarvoren als we verder kunnen, alsof hij manschappen aanvoert. Achterstevoren de drempel van het café over, er moet een wat úitstekende stoel opzij geschoven worden, een andere stoel weggehaald, dan kan hij met rolstoel aan het tafeltje. Hij drinkt een glas wijn. Zouden ze hem herkennen met zijn opvallende witte kop met haar en zijn dikke wenkbrauwen? Ze zijn vriendelijk, maar het lijken me geen lezers. Terug op weg naar het verzorgingstehuis schemert het al, het is een aardige nazomerdag. ‘Het perspectief is gunstig,’ zegt Sal, ‘Frankrijk heeft een socialistische premier gekozen.’ Sal ziet altijd een politiek lichtpuntje.

Een dag of tien later bel ik hem op. Hij heeft ondertussen een paar exemplaren ontvangen van het artikel dat ik in HetWerk over hem heb geschreven.’ Komt het uit als ik nu meteen kom? Dan kunnen we nog even naarbuiten.’ ‘Ja, fijn,’ zegt hij. (Lees aub verder: http://meursam.nl/wordpress/de-laatste-tochtjes-met-sal-santen-100j...

Aanraden

0 leden vinden dit leuk