Een nieuw en schokkend boek komt er aan : "Dood In Tunesië", door Marc Haagen

Maar de hoofdbibliotheek van Leuven, Twee Bronnen, gaat er alvast géén aandacht aan besteden hoor; zij volgt adviezen en neemt af van "De Standaard" en nog een andere bron die ik vergeten ben.  Dus twee "bronnen" beslissen in se over de inhoud van een bibliotheek die meer dan 100.000 boeken telt (en wie weet gaat het elders eveneens zo, en wie weet zijn die "bronnen" wel twee mensen alléén...!).  Geen pluralisme hier hoor... Soit. Ik geef hier de flaptekst en hij spreek wel voor zich denk ik.  Het boek komt nu begin juni uit in Nederland maar alleen via Bol.com, en er worden gesprekken gevoerd met drie zogenaamde "Confituur-boekhandels" om het daar in consignatie te geven.  De auteur wil immers zijn kansen op een contract van een prominente uitgeverij niet verknoeien (de 10 grootste in Vlaanderen en Nederland zijn aangeschreven en hebben een kopie manuscript ontvangen).  Het is simpelweg een try-out voor de auteur - ik zal maar beter zeggen "voor mij" om de reacties van het publiek te zien.  Maar die flaptekst dus :

DOOD IN TUNESIË is het ware verhaal achter de vele onjuiste en tegenstrijdige berichten in de Vlaamse en Franstalige pers omtrent het “overlijden” van de schrijver Marc Haagen en zijn echtgenote Elisabeth Vancaeneghem in januari 2014 in Tunesië.  Blijkt dat de auteur helemaal niet dood is maar integendeel wonderwel een vreselijke tragedie overleefd heeft.  Hij is noodgedwongen door een persoonlijke hel gegaan.  Zelfmoord plegen is in hun thuisland België al controversieel, maar in moslimlanden hoogst ongebruikelijk, tegen de koran en in principe zelfs strafbaar.  Het heeft maar een haartje gescheeld of Marc was in de plaatselijke gevangenis beland.Het werd uiteindelijk een Tunesische publieke psychiatrische instelling, net één trapje hoger dan de hel van zo'n gevangenis.  Wat later diende hij een rijkelijk leven in Noord-Afrika in te ruilen voor dat van dakloze in België want, jawel, Marc Haagen is moeten terugkeren. Alleen, zonder middelen, helemaal opnieuw starten in eigen land.  Hij heeft een bijzonder ongewoon levensparcours achter de rug, deze vijftiger, en dat wordt volledig uit de doeken gedaan.  Hij neemt geen blad voor de mond in dit boeiende relaas, dat zowel een autobiografie en een liefdeshistorie is geworden, als een aangrijpend real life drama en een tabula rasa met een woelig verleden.  Een persoonlijk dagboek ook en een indringend zelfonderzoek waarmee de auteur door middel van therapeutisch schrijven zichzelf hoopt te genezen van zijn talrijke demonen. In dit document humain zoekt hij ook willens nillens de zelfkant van de maatschappij en het individu op.

Tot daar.  En wat doen ze in buurland Nederland ? Daar brengen ze het boek uit via Bol.com, de grootste online boekenverkoper van het land.  En De Telegraaf, de grootste krant van Nederland ? Die gaat een stuk publiceren komende week over de schrijver Marc Haagen ('t is mijn zevende boek) en DOOD IN TUNESIË...  Ik heb net een brief geschreven naar mevrouw de Schepen van Cultuur van Leuven, om te vragen of dit normaal is, dat een uitgesproken cultuurinstelling zoals een bibliotheek geen aandacht wenst te besteden aan talent van eigen bodem, zelfs van eigen stad...   In de bijlage staat het eerste hoofdstuk.